اینک می خواهم کمی بنویسم از داستانی و از اینکه چگونه شد به سمتی آمده ام به آن می گویند قلمرو فلسفه و هنر . به آن می گویند قلمرو صلح و عشق و دوستی . اینکه همدیگر را بیشتر دوست داشته باشیم و به دنیا ثابت کنیم که رویایی برای عشق داریم . اینکه همدیگر را دوست بداریم و قدر کسانی که دوستمان دارند را بدانیم . قدر کسانی که دوستشان داریم و می خواهیم که تا ابد این دوست داشتن را ثابت کنیم و نمایشش بداریم . اینکه خود را به دامان عشق بکشانیم و بین همدیگر برادری و خواهری ایجاد کنیم . به همدیگر بگوییم که عشق و صلح است که ما را رشد می دهد و متعالی می کند . بگوییم که هنر و فلسفه و علم در خدمت به عشق و صلح است . در خدمت به رویاپردازی های بیشتر . همان گونه که پروردگار جهانیان ما را قدرت مهربانی داده . به ما این قدرت را داده که به هم عشق بورزیم و رشد کنیم . اینکه یزدان پاک خود پاک است و پاکی ها و ایمان خالص انسان ها را می خواهد . اینکه به همدیگر کمک کنیم ! مگر چه می شود ؟ پروردگارا مرا قدرت ده تا به دیگران کمک کنم . مرا قدرت ده تا نام زیبای تو را یادآور باشم . مرا قدرت ده تا با اهریمن و نفس درون خود مبارزه کنم . اجازه ندهم که دیگران از دست من ناراحت شوند . مرا قدرت ده تا علم و هنر و فلسفه را در خدمت به زیبایی های این دنیا قرار دهم و مرا قدرت ده که یاریگر تمام آن هایی شوم که نیازمند به کمک هستند . مرا یاری کن . همان کافیست که فردوسی بزرگ مقصود مرا در شعرش گفته است . من به خوب بودن افتخار می کنم ! آری من افتخار می کنم که پاکی ها را بپراکنم !

خرد گر سخن برگزیند همی همان را گزیند که بیند همی